Letras
Berriz berpiztu naiz (He vuelto a resurgir)
Pasaron las nieves los angustiosos momentos Ya pasó el miedo a la soledad Cuando parecía que la tormenta era infinita y que el viento norte duraría eternamente, me abriste el cielo. Antes de que se agote me gustaría disfrutar de una nueva dosis, aunque corra el riesgo de quedarme en el borde del camino. Estoy dispuesto a jugar, ganaré o perderé, pero estoy dispuesto a entrar en juego. He vuelto a resurgir, he vuelto a ser luz, he vuelto a nacer. Y no quiero seguir esperando en la sombra, no quiero vivir por vivir. Ha llegado el momento de zarpar. Hoy he soltado las amarras del marinero, Estoy dispuesto a partir antes de que vuelva la tormenta. Porque he vuelto a resurgir, he vuelto a ser luz, he vuelto a nacer. Y no quiero seguir esperando en la sombra, no quiero vivir por vivir. Hoy soy mar, soy velero, soy capitán. He vuelto a resurgir, he vuelto a ser luz, he vuelto a nacer. Y no quiero seguir esperando en la sombra, no quiero vivir por vivir.
igaro ziren elur beltzak eta une urdinkarak
igaro ziren bakarrik geratzeko beldur-ikarak
ekaitz etengabeak, iparretik haizeak
betiko zirudienean
zerua zabaldu zenidan
agortu baino lehen dosi berriaz gozatu nahi nuke
bide ertzean geratzeko arriskua izanda ere
jolasteko prest nago
galdu edo irabazteko
jokoan sartzeko prest nago
zeren berriz berpiztu naiz, berriz argi naiz
berriz jaio naiz
eta ez dut inondik nahi, hilik bizi nahi
itzaletan zain
heldu da
itsasora abiatzeko sasoia
gaur askatu dira ene “marinelaren korapiloak”
partitzeko prest nago
itsasgora hartzeko
ekaitza etorri baino lehen
zeren berriz berpiztu naiz, berriz argi naiz
berriz jaio naiz
eta ez dut inondik nahi, hilik bizi nahi
itzaletan zain
gaur itsaso naiz, belauntzi naiz, kapitain naiz
zeren berriz berpiztu naiz, berriz argi naiz
berriz jaio naiz
eta ez dut inondik nahi, hilik bizi nahi
itzaletan zain
Atsegin ditut (Me agradan)
Me agradan las ventanas que abren los verdes campos, las ciudades que no conozco, las drogas que me conocen. Me agradan las revueltas, las bicicletas, las canciones, los lagos, las viejas casas, los cuerpos desnudos, las dudas de siempre y la nieve. Me agradan los que son agradables, el olor a madera, los puertos invernales, las historias de antaño, el respeto, las noches que acaban de día.
atsegin ditut zelai berdeak zabaltzen dituzten leihoak
ezagutzen ez ditudan hiriak ezagutzen nauten drogak
atsegin ditut erreboltak bizikletak kantuak aintzirak
etxe zaharrak gorputz biluziak betiko zalantzak eta elurra
atsegin ditut atsegin direnak egur usaina negu portuak
lehengo kontuak begirunea egunez erditzen diren gauak
Iluneko kantu gara (Somos canción de la oscuridad)
Cuántos pueblos, cuántas palabras se mantendrán en pie ante la marea del pensamiento único. ¿Hay escapatoria? O se derretirán como la nieve, en nombre de la nueva economía. Somos canción de la oscuridad, intentado sobrevivir entre dos aguas. Es completa nuestra desdicha: querer y no poder ser diferentes.
zenbat herri, zenbat hitz
iraungo dutenak zutik,
pentsamendu bakarraren
uholdean bizirik
ba al da irtenbiderik?
Edo elurra bezala
urtuko al dira denak
ekonomia berriaren izenean
itoko al gara denak?
ba al da irtenbiderik?
Iluneko kantu gara
ur handitan iraunbizi nahian
Betea da zorigaitza:
ezberdin izan nahi eta ezin
Iluneko kantu gara
ur handitan iraunbizi nahian
Zure irria (Tu sonrisa)
Que se aleje tu sonrisa, que se vaya muy lejos. He escondido tus fotos, pero tu sonrisa sigue en mí. Que se aleje tu sonrisa, que se vaya muy lejos. El viaje ha finalizado. Quiero olvidarlo cuanto antes. Los días que vendrán me esperan. Que se aleje tu sonrisa, que se vaya muy lejos.
joan dadila zure irria
joan dadila urrutira
ezkutatu ditut zure argazkiak
baina zure irriak nigan jarraitzen du
joan dadila zure irria
joan dadila urrutira
amaitu da bidaia amaitu da
berehala ahaztu nahi dut berehala
biharra zain dut eta
biharra zain dut eta
joan dadila zure irria
joan dadila urrutira
Ahaztearen lezioa (Lección del olvido)
Que fácil es decir: olvídalo todo, todavía no se como olvidar el pasado, ¿alguien me lo puede explicar? Yo también quisiera aprender a olvidar. Sucumbir y levantarme, es lo único que he hecho hasta ahora. Pero me queda una lección por aprender, la lección del olvido. Yo también quisiera aprender a olvidar. El adiós –la antesala del distanciamiento, corazones bajo la lluvia- se me hace llevadero, pero ahora me falta saber olvidar, no quiero nada más, quiero saber olvidar. Yo también quisiera aprender a olvidar, cuanto antes, quisiera aprender a olvidar.
bai erraza dela
“dena ahaztu” esatea
ahaztu dena
oraino ez dakit
iragana nola ahantzi
inork ba al daki?
nik ere
ahazten ikasi nahi nuke
lehen bait lehen
ahazten ikasi nahi nuke
erori eta altxa
hori da orain artean
egin dudana
baina bada ikasgai bat
hartzeko daukadana
ahaztearen lezioa
nik ere
ahazten ikasi nahi nuke
lehen bait lehen
ahazten ikasi nahi nuke
agurra
-distantziaren atari
bihotzetan mila euri-
eramangarria zait
baina orain
ahaztea falta zait
ez dut besterik nahi
ahaztea falta zait
nik ere ahazten ikasi nahi nuke
lehen bait lehen ahazten ikasi nahi nuke
Gaur ez daukat manifesturik (Hoy no tengo ningún manifiesto)
Yo también escribiré un manifiesto, la canción que quiere cambiar el mundo, cuatro frases, un estribillo, duras palabras, de manera que pueda recordarlas después de la primera escucha. Quiero un manifiesto para hacer una canción, y el aliento de las canciones para sobrevivir, han pasado años, oportunidades, las canciones están ahí, pero donde está el pueblo, la patria, la sonrisa. Y ahora, por favor, dadnos un respiro, emborrachémonos de color antes de ahogarnos en el cielo gris.
nik ere idatziko dut manifestua
mundua aldatu nahi duen kantua
lau esaldi, lelo bat, hitz indartsuak
behin entzuterakoan gogora ekartzekoa, kantua
manifestua nahi dut kantu bat egiteko
eta kantuen arnasa bizirauteko
joan dira urteak, joan aukerak
abestiak badira, non dago herria, aberria, gure irria
eta orain mesedez emaiguzue atseden
biharko kolorez mozkortu gaitezen
zeru grisean ito baino lehen
gaur ezin dut gaur ez nago gaur ez daukat manifesturik
gaur ezin dut gaur ez nago gaur ez daukat ez hitz ederrik
gaur maitea gaur zu zara nire abesti bakarra
gaur maitea gaur zu zara
eta orain mesedez emaiguzue atseden
biharko kolorez mozkortu gaitezen
zeru grisean ito baino lehen
Haizea dabil iraganaldetik (Pega viento del pasado)
Me ha parecido sentir a mi acecho los aullidos de los lobos en mi portal. No nos acostumbramos a oír la canción del miedo en la mitad de la noche. Pega el viento del pasado, intentan esposar la noche. Vuelven a bailar las sombras en mi habitación, vuelve a ponerse en marcha el carrusel de los fantasmas. . Pega el viento del pasado, intentan esposar la noche. Vuelvo a acostarme al calor de la desesperanza, vuelvo a caer en brazos de la locura. Vuelvo a caer en manos de la locura, soy tormenta, vuelvo a ser tormenta, queda lejos el nuevo día, sigo cuidando de nuestros muertos, sigo cuidando de nuestros muertos.
otsoen uluak sumatu ditut
eskaratzean nire aiduru
ez gara egundo
gauaren erdian
izuaren kantua entzutera ohituko
ez gara ez egundo ohituko
haizea dabil iraganaldetik
gauari bi eskuak lotu nahirik
orain ere
dantzan dira
itzalak ene logelan
orain ere
argitu da
mamuen karrusela, orain ere
haizea dabil iraganaldetik
gauari bi eskuak lotu nahirik
orain ere
oheratu naiz
etsipenen epelean
orain ere
amildu naiz
eromenaren besoetan, amildu naiz
ekaitza naiz
orain ere ekaitza naiz
eta egunsentia urruti da
egunsentia urruti da
gure hilak zaintzen nabil,
gure hilak zaintzen nabil,
orain ere
Ekaitza naiz (Soy tormenta)
Hoy no me ha atrapado el sueño, vuelvo a ser tormenta. Hoy soy una página en blanco, sin poder hilvanar las palabras. Hoy no estoy tranquilo, me he vuelto a caer, sigo en mitad de la noche sin poder apagar la luz roja. Cuanta lucha en este pueblo… entre las negras olas del sufrimiento. Si nos vamos a ahogar quién quedará cuando triunfe el amor? Hoy no me ha atrapado el sueño, vuelvo a ser tormenta. A la luz de la noche, intento buscar una melodía llena de estrellas para ti. . Cuanta lucha en este pueblo… entre las negras olas del sufrimiento. Si nos vamos a ahogar quién quedará cuando triunfe el amor? Es difícil encontrar una respuesta en la oscuridad. Tragaría con heridas, imposiciones, cuestas, murallas… con tal de superar el pasado. Hoy no me ha atrapado el sueño, vuelvo a sucumbir, Hoy no me ha atrapado el sueño, vuelvo a ser tormenta.
gaur ez nau loak hartu nahi berriro ekaitza naiz
gaur orri zuri bat naiz hitzak ezin josirik
gaur ez dut sosegurik berriro amildu naiz
gau biluzian argi gorria itzali ezinik nabil
zenbat borroka herri honetan...
saminaren uhin beltzen artean
ito behar bagara nor izango da hemen
maitasuna gailentzen denean?
gaur ez nau loak hartu nahi berriro ekaitza naiz
gauaren argitan aurkitu nahian izar bete doinu zuretzat
zenbat borroka herri honetan...
saminaren uhin beltzen artean
ito behar bagara nor izango da hemen
maitasuna gailentzen denean?
astuna da ilunpean erantzunak bilatzea ilunpean
zauriak, ukapenak, aldapak, harresiak
irentsiko nituzke iragana gainditzearren
astuna da ilunpean erantzunak bilatzea ilunpean
gaur ez nau loak hartu nahi
berriro amildu naiz
gaur ez nau loak hartu nahi
gaur kantu bat naiz
Zu ikusi orduko (Cada vez que te veo)
Cada vez que te veo necesito mil dosis para poder restablecerme. Hay una estrella que me ciega, cada vez que la mira me ciega. Cada vez que te alejas necesito mil abrazos para poder espantar mis temblores. .Hay una estrella que me ciega, cada vez que la mira me ciega. No puedo tomarle la medida a esta situación. Cada vez que te veo. Cada vez que te alejas.
zu ikusi orduko
mila dosi behar ditut
berriro sendatzeko
bada izar bat zeruan
itsutzen nauena
begiratu orduko
itsutzen nauena
zu urrundu orduko
mila esku behar ditut
dardarak uxatzeko
bada izar bat zeruan
itsutzen nauena
begiratu orduko
itsutzen nauena
nondik hasi neurria hartzen
zu ikusi orduko
zu urrundu orduko
Zein da bidea (Cual es el camino)
“Todos tenemos al anochecer una casa que nos espera”, abro la puerta y el silencio se apodera, ¿estará la respuesta en la calle? Estoy vacío, camino sin ti, nadie llena el vacío que has dejado, pero ¿cuál es el camino? ¿Cuál es el camino? Te fuiste sin mi, quiero encontrarte por todos los caminos, pero ¿cuál es el camino? ¿Cuál es el camino? ¿Cuál es el camino que me lleva a ti? ¿Cuál es el camino que conduce a ti?
“denok dugu etxe bat iluntzean
noiz helduko itxaroten gaituena”
atea ireki eta isiltasuna
kanpoan ote erantzuna?
hutsik nabil bidean zu gabe
inork ez du zure lekua bete
eta zein da? eta zein da bidea?
baina ni gabe joan zinen
aurkitu nahi zaitut bidez bide
eta zein da? eta zein da bidea?
eta zein da bidea
zugana naramana?
eta zein da bidea
zugana doana ?
Behin eta berriz (Una y otra vez)
Son profundas las heridas, imposibles de curar en noches interminables. Bruma en los dos ojos, el ambiente es hostil. Aún así, con el paso del tiempo, te he olvidado y tu también a mí, el nuevo día vuelve a tener sentido para los dos. Tu estás ahí, y yo aquí, sin poder volver a unirnos. La distancia nos vuelve a vencer. Una y otra vez. Aunque el dolor no se ha apagado, aunque la marea no se ha calmado todavía, todavía te tengo en mente. Tu estás ahí, y yo aquí, sin poder volver a unirnos. La distancia nos vuelve a vencer. Una y otra vez.
sakonak dira zauriak
gau luzeetan sendaezinak
lanbroa bi begietan
ez da ez giro aspaldian
hala ere denborarekin
ahaztu zaitut, bai zuk ni ere
eta egunsentiak berriro
badu zentzua biontzat
zu hor zaude ni hemen nabil
eta biok batu ezin
elkarrekin egon nahi eta
distantziak irabazi
behin eta berriz
samina itzali ez bada
itsasoa baretu ez bada
beste era batean baina
gogoan zaitut oraindik
zu hor zaude ni hemen nabil...
behin eta berriz
atzokoan bat izanda
une honetan bi izan behar
zu hor zaude ni hemen nabil...
behin eta berriz
Maite Haut (Te quiero)
Que me atrape la viva nube de este atardecer sangrante. Tengo clavados los días, como en la niñez a las brujas, y el asfalto no es de caramelo, y ese hombre no es tan bueno como parece. La casa se cae de podrida que está, y no porque el guionista lo haya decidido así. Te quiero, quizás sea demasiado optimista, en esta triste mañana de fina lluvia.
har nazan
arrats odolduko
hodei bizia
itsatsiak ditinat egunak
haurtzaroak sorginak bezala
eta asfaltoa ez dun karameluzkoa
eta gizon hura uste bezain ona
etxea ustelez erortzen ari dun
eta ez gidoigileak gura zuelako
maite haut
behar bada
baikor egingo naun hiretzat
euri
leuneko
goiz triste horretan