Blues maila handia bai, baina erakusteko ausardia falta da

Aurrena, blues elektriko eta gihartsua eginez aurkitu zuen Dixie Town Galiziako hirukoteak bere lekua musika beltzean. Denborarekin, ordea, ikusmira zabaldu, eta beste ahaire batzuk sartu dira Pepe Ferrandezek (ahotsa eta gitarra) gidatzen duen taldean —gospela, soula, rock-and-rolla—, eta, laugarren kidea gehituta, bere ibilbideko lanik ireki eta biribilena osatu du: Same Old Story (Gaztelupeko Hotsak). Gaur, 14. Blues Gauan parte hartuko du Zizurkilen (Gipuzkoa), Txus Blues & Jose Bluesfinger eta Julian Maeso Blues Triorekin.

Beti bluesaren inguruan ibili zarete?

Bai. Nik gogoratzen ditudan lehen kaseteak bilduma batekoak dira, Chess Recordsekoak. Anaia zaharren bitartez ezagutu nuen bluesa, eta hori entzuten nuen gaztetxotan. Beste kontu bat da musika jotzen hasi ginenean horretara hurbiltzen ginen! [barrez]. Baina saiatu, beti saiatu izan gara.

Taldearen oinarrian blues elektrikoa dago, baina azkeneko disko honetan sumatzen zaizue begirada ireki bat.

Uste dut oinarrian badagoela 1970eko hamarkadako power trio-en eragina, nahiz eta gero beste estilo batzuetara ere jo. Ten Years After, ZZ Top, Johnny Winter... Taldearen izena bera ere hortik dator. Asko gustatzen zaigu T-Bone Walkerren disko bat, Funky Town, eta, hasiera hartan asko entzuten genuenez AEBetako hegoaldeko bluesa, erabaki genuen hegoalde harekin lotuko gintuen adjektibo bat behar genuela. Eta hortik dator Dixie, Dixielanden hegoaldeko estatuak biltzen dituelako. Hortik gatoz...

Eta nora zoazte?

Bluesaz gain, 70eko hamarkadako rock asko entzun dugu, baita soul ugari ere. Eta Cat Stevens, Jim Croce, hasierako Rod Stewart eta Joe Cocker, Van Morrison... Beti egin izan ditugu kantuak bide horretan, nahiz eta orain arte diskoetan ez diren azaldu. Baina Same Old Story-n eskua ireki dugu, eta utzi diegu sartzen beti gustatu izan zaizkigun estilo horiei, nahiz eta bluesa ere hor dagoen, zalantzarik gabe.

Oso talde klasikoa izan ostean (gitarra, baxua eta bateria), laukote bihurtu da taldea, Isaac Campos teklatu jotzailea batzean. Horrek nola eragin du zuen soinuan?

Burned Alive zuzeneko diskoa grabatu genuen 2014an, ordura arteko bidean nolabaiteko gailur gisa uler daitekeena. Hainbat kolaboratzaile izan genituen, horien artean Isaac Campos, eta ikusi genuen hark parte hartzen zuen kantuek etorkizuneko sonoritate bat ematen zigutela. Ordura arte gitarrak bete behar zituen espazio harmoniko guztiak. Eta badago beste arrazoi bat ere: bi orduko kontzertu batean raka-raka aritzea oso nekagarria da! Eta behar izaten dira une lasaiago batzuk ere...

Publiko berriak bilatzeko modu bat ere bada?

Garbi dago power trio formatuak mugak dituela. Publiko jakin bat. Eta soinu atseginago batekin, jende gehiagorengana irits zaitezke. Gainera, disko honekin inoizko kritika onenak izan ditugu, eta kritikari ospetsu batzuek gu lotsagorritzeko moduko gauzak esan dituzte.

Diskoa Hendrik Roeverrek ekoitzi du, bluesaren eremuan Espainian aitzindaria denak.

Gu nerabe ginenean, Los Del-Tonosen oso zaleak ginen, eta Hendrik oso gitarrista ona iruditu zaigu beti. Gainera, azkeneko 10-12 urteetan ondo ezagutu dugu. Dena dela, orain arte nolabaiteko beldurra ematen zigun harekin lan egiteak, oso gertuko pertsona genuelako. Orain, ordea, txorakeria horiek alde batera utzi, eta harengana jo dugu. Uste dut hura oso bolada onean dagoela ekoizle gisa, eta gu ere gure onenean gaudela.

Estudiora kantuak ondo landuak eramaten dituzue, edo nahiago duzue askatasun pixka bat izan estudioan bertan moldatzeko?

Ekoizle bat aukeratzean, harengan konfiantza izan behar da. Guretzat oso inportantea da kanpoko batek izan dezakeen begirada. Gure arazoa da taldekide bakoitza hiri batean bizi dela eta ezin dugula apenas entseatu. Estudiora sartu baino lehen, entsegu pare bat genituen eginak, eta, ondorioz, estudioan, konponketen aldetik moldatu genituen kantuak. Haize atalak, koruak gehitu genizkien... Orain arte ez ginen horretara animatzen, pentsatzen genuelako ezinezkoa izango zitzaigula zuzenean erreproduzitzea. Orain ez gara horretaz kezkatu.

B.B. King, Percy Sledge, Ben E. King, Joe Cocker, Johnny Winter, Ian McLagan... Azken bi urteetan joan direnei eskaini diezue diskoa. Amaitzen ari da belaunaldi bat?

Bai, bai. Gaur egun, talentu handiko jendea dago, baina oso zaila da, industriagatik batik bat, horiek belaunaldi berri bat gidatzea. Beldur handia dago, eta, ondorioz, ez dago izar berririk bluesaren mundu honetan. Buddy Guy gelditzen zaigu, baina ez da blues mundutik kanpo ezaguna egin den musikari bat. Buddy Guy hiltzen denean, ez da geldituko benetako kartelburu bat blues jaialdietarako.

Horrek ez du zerikusirik kalitatearekin.

Ez, maila oso handia da, baina erakusteko eta zabaltzeko ausardia falta da.

Gaztelupeko Hotsak-ekin kaleratu duzue diskoa. Nola iritsi zarete haiengana?

Orain dela urte batzuk ezagutu genuen haien gertuko bat, eta harremanetan hasi ginen. Eta oso eskertuta gaude. Burned Alive zuzeneko diskoa ateratzeko ausardia izan zuten; gainera, oso kalitate handiko biniloan, eta oraingoan nolabaiteko koprodukzio bat egin dugu. Oso zigilu gomendagarria da blueszaleontzat.

Badago zirkuiturik bluesarentzat?

Orain dela hiru urte baikorragoa nintzen orain baino. Oraindik ere oso zaila da zirkuitu bat aurkitzea, eta, gainera, eskatzen zaigu kanpoko taldeak baino askoz ortodoxoagoak izatea. Ni blues zaharraren mireslea naiz, Lomax anaien bildumena, 60ko hamarkadakoarena, baina iruditzen zait ezin garela bakarrik horri begira egon. Bluesak zerbait bizi izan behar du. Eta Espainian taliban asko dago.